Alweer op de helft van ons Project

Het weekend is weer begonnen na een lange week en dat betekend dat we alweer over de helft van de stage/project! Nog 3 weken en dan gaan we in 4 weken door Kenia en Tanzania trekken! we zijn druk bezig met plannen en voorbereiden.

De 4de week was weer een echte werk week. Geen huis of school bezoeken gedaan maar zijn weer 5 dagen op het project aanwezig geweest waar we weer volop met de kinderen konden werken. We doen nog steeds veel spelletjes met ze zoals tikkertje, memorie, voet en volleyballen en proberen ze daarnaast vaak ook veel te leren. We spreken zoveel mogelijk Engels met ze en de meesten beginnen het steeds beter te doen. Daarnaast doen we ook reken sommetjes, puzzelen en schrijven.

Kelly en ik geven naast de spelletjes met de kinderen ook beide les op Center. We helpen beide anderen. Zo is zij vooral bezig met Munthi een jong meisje van 9 jaar oud en ik met Catharine die 17 jaar oud is (we zijn bij haar op huisbezoek geweest), Kennedey van 15 jaar oud en heel soms Mutie een jongetje van 6 jaar oud maar die wil liever buiten wil spelen dan letters schrijven. Met Catharine en Kennedey werk ik aan Engels. Engels tekst begrip en zinnen schrijven. Ze zijn beide al eens naar school geweest en weten dus best al wat. Maar er schort nog veel aan de grammatica en zinsopbouw. Je kunt wel volledige gesprekken met ze voeren en dit is wel iets wat erg belangrijk is want anders wordt uitleggen erg lastig.

Zo zijn we begonnen met spreken en teksten lezen die daarna aan mij mochten uitleggen. Ik wilde dan dat ze andere woorden gingen gebruiken maar dat gaat ze nog niet zo goed af en dan krijg je halve zinnen. Later zijn we overgestapt naar het schrijven, hierbij moesten ze een stukje over zich zelf schrijven en daarin een korte uitleg over zich zelf, hun familie en hoe ze in het Center terecht zijn gekomen. Dit heeft geeft bijzondere verhalen en niet altijd even makkelijk maar het doel is wel duidelijk. Geld verdienen voor Kennedey want z’n ouders zijn erg arm en Catharine is weg lopen van wegen haar vader. Waar ik in mijn vorige verhalen ook over verteld heb.

Sinds het begin van deze week zijn er meer kinderen op het project. De school vakantie is namelijk begonnen en een aantal kinderen die via het project naar school gaan zijn deze week op het center gebleven. Zo was het dus gezellig druk deze week en hebben we weer veel vrienden gemaakt. Ze hadden allemaal grootse plannen om dokter te worden of ook een Centrum voor straat kinderen op te zetten. Ik hoop voor ze dat het lukt, maar denk dat dit bij een droom blijft.

De afstand tussen onze huis en het center is ongeveer een uur lopen. Soms worden we opgehaald door de zuster maar vaak gaan we zelf. Terug lopen we vaak maar heen nemen we eigenlijk altijd de taxi en dit is niet zoals we bij ons gewent zijn maar de motor variant. Ze rijden in kitui en omstreken heel veel op oude motoren . Deze hebben niet veel meer Pk dan mijn brommer thuis maar het is wel erg mooi om zo door de stad te reizen. Het zijn geen echte taxi’s maar je het zijn gewoon jongens geen baan hebben en hier de mensen rond brengen. Zo brengen ons dan voor € 1,- in een kwartiertje naar het Center. We rijden dan met ze 3e op een motor zonder helmen of motor kleding want niemand houd zich hier toch aan de regels en rijden niet harder dan 30/35 km p uur. Met z’n 3e op zo’n ding past net… maar je ziet ze soms ook wel met ze 5e tegelijk op de Boda-Boda (motortaxi) voorbij komen.

Zaterdag zijn we naar houtsnijders en een sieraden winkel geweest in dorpjes verder op. Dit hadden we afgesproken met een aantal blanken die wij hier hebben leren kennen. Sophie en Vincent, zij zitten hier al 3 maanden en hebben al heel wat afgereisd in de buurt. De houtsnijders was ongeveer een uur rijden en op de terug weg langs de sieraden winkel. We gingen met de matatu, dit is hier het OV en dit zijn kleine busjes waar officieel 14 mensen in kunnen. Maar daar denken ze hier heel anders over. Toen we aankwamen op de vertrek plaats wilde wel 4 verschillende busjes ons er in hebben en Ik had geen idee welk busje ons naar de houtsnijders zouden brengen en volgens mij hadden zij ook geen idee waar wij heen wilde. Maar gelukkig was er een collega van Sophie mee gekomen dit is een keniaanse meid, Mercy genaamd en kon dus mooi het juiste busje voor ons uitzoeken. Van de buitenkant zag het er nog redelijk uit maar eenmaal binnen was het anders. Want het busje moest aangeduwd worden, de roldeur sloot niet meer en bij elke hobbel schaafde de onderkant van het busje over de grond. Niet zo gek eigenlijk want hoewel er maar 14 plekken zijn zaten we met maar 20 mensen in deze roestbak! Waarvan de 20ste persoon de geld teller was en eerst naast de auto hing en halverwege toch maar besloot binnen te komen en bijna op Kelly ging liggen en met een motor die zoveel herrie maakte dat het net leek alsof er iemand met een drilboor naast je stond en we waren bang dat dit de 3e keer zou worden dat we met pech stil zouden komen te staan. Maar gelukkig was dit niet zo. Onderweg nog wel even snel getankt, dit gebeurde zo’n beetje rijdend. Maar het blijkt hier wel vaker te gebeuren!Na lekker relaxed ritje van een uur kwamen we aan in een klein dorpje en moesten we ergens achteraf in een hutje zijn waar een aantal mannen met een kleedje voor hun met de meest mooie houtsnijwerken hadden uitgesteld!

Later bleek dat Sophie bezig is om een fairtrade organisatie op te zetten, waarmee ze deze houtsnijwerken wel gaan verkopen in Nederland. Ze vertelde dat dit kwalitatief echt de beste zijn. Ik heb een mooi houtsnijwerk van 3 kleine olifanten gekocht en er één in bestelling gedaan van een Leeuw met jongki die volgende week klaar zal zijn. Omdat onze ruimte in onze backpack maar beperkt is gaan we ze mee geven aan de Sophie die namelijk een hele legen koffer heeft speciaal voor de snijwerken meegenomen. De meeste beelden kosten tussen de 10 en 30 euro.

Op de terug weg wilde we natuurlijk niet de zelfde matatu en gelukkig konden we kiezen… of er werd eigenlijk voor ons gekozen want de chauffeurs gingen bijna met elkaar op de vuist voor ons en na 15min bracht Mercy ons naar de beste waar we veel beter in zaten dan in de vorige! We hadden met ze allen de achterbank, we konden alleen niet rechtop zitten omdat we te groot waren.

Na een tijdje rijden kwamen we aan bij de sieradenmakers, Sophie ging door naar huis want ze want ze was door het krappe busje en het hobbelen over de keniaanse weg misselijk geworden. In het winkeltje zaten een aantal oude vrouwtjes in een met allemaal kettingen, armbanden en andere sieraden. Voor een vrouw helemaal leuk en Kelly heeft dus flink ingeslagen. Hier waren we redelijk snel klaar en zijn het laatste stukje terug gereden met de Boda-Boda. Ik met Vincent op de motor en Kel met Mercy.

Dat was het weer en zal volgende keer de planning van het reizen in Tanzania er op zetten!

Tim